Piłka nożna
Żadna z dziedzin życia nie zrobiła tak wielkiej kariery w XX wieku jak sport.
To, co przy końcu XIX stulecia wydawało się zabawą, niewinną igraszką amatorów świeżego powietrza, okazało się potężną siłą społeczną, biorącą we władanie państwa i kontynenty. Sport stał się środkiem podnoszenia zdrowotności społeczeństw, czynnikiem integrującym, budzącym poczucie jedności narodowej, instrumentem polityki wewnętrznej, a nawet zagranicznej. Zaćmiewa umysły i rozpala namiętności, ale także służy zbliżeniu pomiędzy państwami, przyczynia się do rozwoju pokojowego współżycia i przyjaźni.
Głosząc hasła szacunku i przyjaźni dla pokonanego, propagując zasady walki fair play, łagodzi obyczaje, kształtuje człowieka silnego fizycznie i psychicznie, ale również szlachetnego i wyrozumiałego.
Filozofowie nazywają sport zadziwiającym zjawiskiem XX wieku, a gdy chodzi o piłkę nożną, mówią, że jest ona fenomenem tego zjawiska. Żadna bowiem dziedzina sportu nie zawładnęła tak światem jak futbol, żadnej nie udało się tak szybko zdobyć tylu wielbicieli. To, co obserwujemy dziś, nawet nie śniło się propagatorom piłki 100 lat temu.
Piłką interesują się wszyscy. Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej - FIFA zrzesza więcej państw niż Organizacja Narodów Zjednoczonych. W piłkę grają wszędzie, na każdym kontynencie. W Ameryce Południowej i w Europie bije rekordy popularności, ale zapełnia również stadiony w Ameryce Środkowej i Północnej, w Azji, Afryce, Australii. Jest po prostu sportem naszych czasów. Stutysięczne widownie stają się za małe, kiedy reprezentacja kraju walczy z lokalnym sąsiadem lub startuje w eliminacjach mistrzostw świata. W wielkich metropoliach i na małych wysepkach zagubionych na oceanach chłopcy uganiają się za kulą ze skóry i gumy wypełnioną powietrzem.
Początki i rozwój piłki nożnej
Gry z piłkami w starożytności i średniowieczu
Dzięki badaniom naukowym nad przeszłością świata starożytnego zetknięto się również z przeszłością sportu i piłki nożnej, która jako część ogólnego wychowania posiada swą historię i bogatą tradycję.
Początków powstania dzisiejszego futbolu doszukać się można w bardzo odległych czasach, w prymitywnych grach z piłkami u ludów starożytnych.
Najstarsze wiadomości o grze w piłkę pochodzą ze starych kronik chińskich, ok. V w. p.n.e. Jak wynika z nich, żołnierze ówczesnego cesarza grali w piłkę, która wchodziła w skład ćwiczeń wojskowych.
W starożytnej Grecji znano kilka odmian gry w piłkę. Największą popularnością cieszyły się gry o nazwach: "epyskyros" i "harpaston". Obie przypominały nieco dzisiejsze rugby. Do walki o piłkę stawały dwa zespoły, starając się za pomocą sprytu i siły fizycznej przenieść lub przekopnąć piłkę za granicę pola gry przeciwnika. Piłka wykonana była zazwyczaj z pęcherza zwierzęcego, obszytego skórą lub wypchana zeschłą trawą, pierzem lub sierścią zwierzęcą. Zachowały się do dzisiaj liczne rysunki, rzeźby lub reliefy przedstawiające fragmenty starożytnych gier z piłkami. Piłka w Grecji nie była zresztą tylko zabawą, często lekarze w receptach zalecali swym pacjentom grę w piłkę. Wielkimi zwolennikami i mecenasami starożytnej piłki byli wodzowie i filozofowie greccy.
Rzymianie przejąwszy od Greków wiele elementów życia kulturalnego, nauki i sztuki - wzorowali się również na wychowaniu fizycznym plemion helleńskich, a zwłaszcza na formach różnych dyscyplin sportowych znanych w starożytnej Grecji. Jeśli chodzi o piłkę, to Rzymianie polubili najbardziej "harpaston", a uprawiali go przede wszystkim w wojsku. Rozmaite formy gier z piłkami znane Grekom i Rzymianom, przeniknęły w średniowieczu do Anglii i Francji.
W Galii i Bretanii, wzorując się na rzymskim "harpastonie", Francuzi z zapałem grali w piłkę o nazwie "soule". Gra polegała na przeniesieniu piłki w umówione miejsce podczas bezpardonowej walki, nieograniczonej żadnymi przepisami.
W Anglii, podobnie jak w Bretanii i Galii, grano w piłkę na ulicach, placach miejskich, bez żadnych ograniczeń i przepisów. W czasie gry dochodziło do licznych wypadków, zranień, a nawet kalectw i śmierci. Nic dziwnego, że najpierw władze lokalne, a potem nawet specjalne edykty królewskie zabraniały gry w piłkę, którą w XIV wieku Anglicy nazwali football.
We Włoszech dużą popularnością cieszyła się gra o nazwie "calcio", ujęta zresztą już w pewne prymitywne przepisy. Wiadomo, że plac gry podzielony był na połowy, na każdej z nich znajdowały się bramki utworzone ze specjalnych namiotów. W grze brała już udział określona liczba uczestników (dwudziestu siedmiu z każdej drużyny), podzielonych nawet na pewne formacje.
Początki nowożytnej piłki nożnej
Kolebką prawdziwej piłki nożnej, jaką oglądamy obecnie - jest Anglia. W ostatnich latach XIX wieku piłka nożna (football), obok innych dyscyplin sportowych, została wprowadzona do programów nauczania wychowania fizycznego w szkołach angielskich. Pierwsze piłkarskie kluby na świecie powstały przy szkołach średnich i wyższych uczelniach Anglii.
W roku 1863 odbył się w Londynie zjazd przedstawicieli istniejących klubów piłkarskich w celu ustalenia i ujednolicenia przepisów gry. W roku 1871 nastąpiło oddzielenie piłki nożnej od rugby, rozegrano pierwsze spotkania piłkarskie o "Puchar Anglii". W roku 1888 Anglicy utworzyli ligę piłkarską i wprowadzili zawodowstwo.
Rozgrywki o "Puchar Anglii" i mistrzostwa ligowe drużyn zawodowych przyczyniły się do podniesienia poziomu i zwiększenia atrakcyjności spotkań. Już w roku 1923 spotkanie mistrzowskie "Westham United" -"Bolton Wanderers" obserwuje 127 000 widzów. Trwa wielka inwazja piłki nożnej w Anglii, powstają nowe kluby, buduje się nowe olbrzymie stadiony, rozgrywki ligowe i pucharowe cieszą się niesłabnącym zainteresowaniem. Piłkarze Albionu reprezentują najwyższy poziom piłkarskiego kunsztu. Wiadomości o angielskim futbolu zaczynają docierać na cały świat. Anglicy rozpoczynają drugą inwazję piłki nożnej, tym razem poza granicami swego państwa.
Za pośrednictwem studentów, marynarzy, kupców, piłka nożna przedostaje się do Francji, Belgii, Danii, Niemiec, Holandii, Szwajcarii itp. I tutaj zdobywa w zdumiewająco krótkim czasie olbrzymią popularność.
W roku 1904 zostaje utworzona Międzynarodowa Federacja Piłki Nożnej - FIFA. Powstanie FIFA podniosło jeszcze bardziej autorytet piłkarstwa światowego, wzmocniło organizacyjnie poszczególne związki należące do Federacji.
W krótkim czasie piłka nożna podbiła nie tylko Europę, ale właściwie cały świat. Szczególnie ciekawy jest rozwój piłki nożnej na kontynencie południowoamerykańskim. Futbol angielski poznany w Ameryce Południowej dzięki morskim kontaktom handlowym z krajami europejskimi, został też bardzo szybko zaakceptowany. Latynosom bardzo odpowiadała ta dyscyplina sportu, w które mogli wykazać się wielkim temperamentem i wrodzonymi zdolnościami ruchowymi w kapitalnym opanowaniu techniki poruszania się z piłką. Duża odległość Europy od Ameryki Południowej spowodowała pewną izolację obu szkół piłkarskich. Dopiero pierwsze mistrzostwa świata pozwoliły na pewną konfrontację i zapoczątkowały wspaniałe zmagania o tytuł najlepszych na świecie.
W Anglii rozpoczęto grę w piłkę w połowie dziewiętnastego wieku, dając tym samym początek nowożytnemu futbolowi. W Polsce nowość ta pojawiła się dopiero przy końcu ubiegłego stulecia - pierwszy oficjalny mecz odbył się w 1894 roku. Futbol od początku cieszył się w Polsce popularnością. Co prawda nie został od razu przyjęty z otwartymi ramionami przez wszystkich i był okres, kiedy młodzieży szkolnej zakazano gry w piłkę (zarządzeniem wydanym przez władze oświatowe w latach międzywojennych), ale nie przeszkodziło to tejże młodzieży grać pod przybranymi nazwiskami. Z biegiem lat, chociaż sukcesów nie było dużo, rosła popularność futbolu. Kibice darzyli go prawdziwą miłością i przez lata dziwili się, że miłość ta nie jest odwzajemniana. Mieliśmy utalentowanych, wybitnych piłkarzy, ale jednostki nie były zdolne dokonać tego, co jest przeznaczeniem zespołu. Długie lata musieli więc czekać miłośnicy futbolu na odwzajemnienie uczuć. Sporadyczne sukcesy klubów (Górnik Zabrze, Legia Warszawa) i nieliczne zwycięstwa reprezentacji w meczach międzypaństwowych były zbyt nikłe w porównaniu z aspiracjami. Czekano więc cierpliwie, nie żałując jednak ani słów zachęty, ani krytyki. Lata siedemdziesiąte przyniosły wreszcie sukcesy, o jakich nie marzyli nawet najwięksi optymiści. Reprezentacja Polski oszołomiła nie tylko przeciwników, lecz także własnych kibiców. Złoty medal olimpijski, trzecie miejsce na mistrzostwach świata, srebrny medal olimpijski, piąte miejsce na mistrzostwach świata - co dwa lata sukces. I znowu - trzecie miejsce na mistrzostwach świata a po kilku latach srebrny medal olimpijski. W pobitym polu zostało wiele renomowanych reprezentacji narodowych. Nic dziwnego, że piłkarze stali się idolami młodzieży, a ich nazwiska stały się znane na całym świecie.
Źródło: Jerzy Talaga, Technika piłki nożnej.
Dlaczego właśnie futbol?
Dlaczego ten sport tak pasjonuje, chociaż są inne, wydawałoby się - równie interesujące?
Futbol jest bardzo komunikatywny, łatwy w odbiorze. W przeciwieństwie do innych sportów rozgrywanych na wielkich stadionach (futbol amerykański, rugby, baseball) zasady gry w piłkę są dla widza łatwe do rozszyfrowania. Wszystko sprowadza się do strzelenia gola. Widz łatwo rozróżnia zawodników przeciwnych drużyn (różne barwy kostiumów), widzi piłkę wędrującą po boisku i od początku do końca każdej akcji lub kontrakcji trzymany jest w napięciu. Na dobrych meczach sytuacje zmieniają się błyskawicznie, więc nie ma czasu na nudę i zniechęcenie.
Współczesna piłka nożna jest największym teatrem ludowym. Do ważnego meczu przygotowują się nie tylko drużyny, lecz także kibice. Rezerwują bilety, załatwiają środki transportu, szyją transparenty i flagi o barwach klubowych i narodowych, wypisują hasła, układają wierszyki. Idą na stadion nie po to, by tylko przyglądać się piłkarzom, ale aktywnie uczestniczyć w widowisku dopingując drużyny, krzycząc, oklaskując, hałasując za pomocą trąbek, gwizdków, kołatek i innych wymyślnych urządzeń. Zjawiają się na widowni na godzinę, dwie, a nawet trzy przed meczem. Tworzą tłum, jaki ogląda się na wielkich festynach. Na widowni panuje absolutna równość wszystkich kibiców. Profesor tak samo gwiżdże i klaszcze jak jego uczniowie. Rodzice jednoczą się z dziećmi w dopingowaniu swojej drużyny.
I jeszcze jedno. W futbolu, pozornie łatwym sporcie, każdy chętnie utożsamia się z piłkarzami, identyfikuje, bo wydaje mu się, że gdyby on wybiegł na boisko, tak samo by strzelał, biegał, podawał. Niemal każdy w dzieciństwie lub młodości zetknął się z tym sportem zachowując do niego sentyment.
Szczególną rolę we współczesnym futbolu odgrywają mecze międzypaństwowe. Nie tylko drużyny, ale i kibice przywdziewają barwy narodowe. Wielu przychodzi na stadion z flagą państwową, w czasie oficjalnego otwarcia imprezy wszyscy śpiewają hymn narodowy, a potem, w czasie meczu, stadion dopinguje swoich okrzykiem: Polska, Polska... To poczucie więzi narodowej wyzwalające się na wielkim stadionie ma wpływ zarówno na grających, jak i przyglądających się meczowi, na zachowanie się obu stron. Nic więc dziwnego, że liczba piłkarzy na świecie sięga milionów.
Dostępność gry
Gra w piłkę nożną nie wymaga drogiego sprzętu i wielkich stadionów. W początkach czynnego zainteresowania się tą dyscypliną sportu wystarcza szmaciana piłka i niewielki placyk, łąka, podwórze, plaża. Można więc grać dosłownie wszędzie. Wielu wybitnych zawodników w okresie stawiania pierwszych futbolowych kroków tak rozpoczynało wspaniałą karierę sportową. Tak nadal chłopcy grają w piłkę nożną, począwszy od piaszczystych plaż Copacabana, poprzez rozległe łąki między Mexico Ciudad a Tolucą, beztrawiaste place Tunezji, peryferie Melbourne, Pekinu, Paryża, Londynu, dzielnice Monachium i Moskwy - aż po krakowskie Błonia.
Bogate formy wyżycia
Piłka nożna przy nieskomplikowanych przepisach jest grą dynamiczną o nieustannie zmieniających się sytuacjach na boisku. Zawodnicy raz atakują, raz bronią. Ciągła rywalizacja z przeciwnikiem - kto z kim wygra?, kto jest lepszy? - nieustanny ruch oraz inne formy walki sportowej stwarzają każdemu zawodnikowi możność maksymalnego wyżycia się na boisku. Radość po strzelonej bramce, smutek, gdy wygrywa przeciwnik, dążenie do zwycięstwa, zajęcia dobrego miejsca w tabeli, a także rozgłosu i sławy - dostarczają zawodnikom wielu przeżyć i emocji.
Zawodnicy - to jakby jedna strona piłkarskiego widowiska. Druga strona tego spektaklu - to publiczność. Bez niej futbol byłby ubogi, pozbawiony wspaniałej atmosfery, która sprawia, że zawodnikom niejako rosną skrzydła. Bez więzi publiczności z walczącymi zawodnikami stadiony byłyby głuche. I dlatego tak ważna jest publiczność, sympatycy sportu i piłki nożnej. Dla nich piłka nożna również stwarza szerokie możliwości wyżycia się.
Dostępność gry powoduje, że wielu z zasiadających na stadionach kiedyś grało w piłkę. Znają więc tę dyscyplinę. Na stadionie każdy kibic czuje się znawcą. To właśnie oni - kibice - ustalają składy, to oni krytykują trenerów, sędziów i działaczy, to oni krzyczą w uniesieniu po bramce strzelonej przez pupilów, to oni po ich przegranej przysięgają, że byli ostatni raz na meczu, ale na następnym zdzierają gardła nie mniej niż na poprzednim. To kibice czują przemożną potrzebę utożsamiania się z zawodnikami reprezentującymi ich ukochany klub, zakład pracy, środowisko - wreszcie ich naród. To oni, garstka w morzu obcych, wymachują flagami na obcym stadionie, niezrażeni zagłuszającym dopingiem gospodarzy.
Atrakcyjna forma i organizacja rozgrywek
Mecze piłkarskie dzięki dobrej organizacji mogą stanowić dodatkowo atrakcyjną formę rozgrywek. Piłka nożna sama w sobie posiada duży ładunek emocji, ale przy dobrej oprawie propagandowej (radio, telewizja, reklama, a nawet rozrywki typu show) może stanowić dla widza dodatkową atrakcję. Z kolei właściwa oprawa organizacyjna (dobra radiofonizacja i reżyseria widowiska sportowego) wpływa korzystnie na sposób gry ze strony zawodników. A następną cechą atrakcyjności meczu piłkarskiego jest niewątpliwie dramaturgia samego widowiska. Często dobre widowisko sportowe jest porównywane z widowiskiem teatralnym. Jest sporo możliwości tych porównań: scenariusz - oprawa zawodów, akcja -gra, aktorzy -zawodnicy, reżyser - trener, urządzenia techniczne - zastosowanie sztucznego oświetlenia, dramat akcji - dramaturgia meczu itp. Wszystko to stwarza przesłanki, że dobry mecz jest atrakcyjną rozrywką.
Możliwość zdobycia popularności, sławy
Śledzeniem kariery sportowej zawodników rozmaitych dyscyplin sportowych zajmują się dzisiaj naukowcy. Wielka popularność sportowców w społecznej ocenie jest już obecnie powszechnym zjawiskiem. Piłkarze zaliczają się tu do czołówki. Dzięki piłce nożnej wielu nieznanych nikomu i często ubogich chłopców zdobyło olbrzymią sławę, uznanie i majątek. Pele był pucybutem, Zamorra został historyczną postacią Hiszpanii, Matthews otrzymał od królowej tytuł sir'a. Nazwiska Puskasa, Di Stefano, Cruyffa, Beckenbauera, Laty i innych stały się nie mniej popularne od nazwisk mężów stanu, gwiazd aktorskich czy wybitnych uczonych. Możliwość zostania asem, zdobycia sławy, uznania i polepszenia warunków materialnych stoi otworem przed wieloma piłkarzami.
Specyfika gry
W odróżnieniu od innych gier zespołowych, piłkarze - z wyjątkiem wrzutu i niektórych czynności bramkarza - używają w grze przede wszystkim kończyn dolnych. Stwarza to oczywiście zawodnikom dodatkowe trudności, wymaga wysokiej precyzji i dlatego sztuka operowania piłką jest tym bardziej doceniana przez publiczność.
Chociaż piłka nożna jest grą zespołową, to jednak oparta jest również na działalności indywidualnej każdego zawodnika. W każdym zespole dobry bramkarz, niebezpieczny strzelec, skuteczny obrońca czy mądry pomocnik - jest cenioną jednostką, ogniwem kolektywu. Odczuwanie własnej wartości i świadomość osobistego wkładu w to, co przynosi chwałę drużynie - jest niesłychanie przyjemne dla każdego sportowca. Potrzeba wzajemnej pomocy i asekuracji jest podstawą kombinacji taktycznych i źródłem sukcesów drużyny.
Podstawowe zasady i przepisy gry
Urządzenie i sprzęt
Boisko do gry (musi mieć kształt prostokąta. Jego długość nie może przekraczać 120 m i nie może być mniejsza niż 90 m; szerokość nie może przekraczać 90 m i być mniejsza niż 45 m.
Dłuższe linie graniczne nazywają się liniami bocznymi, a krótsze liniami bramkowymi. Boisko powinno mieć równą nawierzchnię, najlepiej trawiastą. Wymiary bramek: wysokość 244 cm, szerokość 732 cm.
Piłka do gry ma ciężar 395-453 g. Dla chłopców do 15 lat można używać piłek lżejszych, np. piłki siatkowej.
Zawodnicy
Drużyna piłkarska składa się z 11 zawodników (w tym bramkarz). Do sprawozdania z zawodów dopuszcza się wpisanie maksimum siedmiu zawodników rezerwowych. Zawodnicy powinni mieć koszulki z numerami na plecach: bramkarz nr 1, pozostali zawodnicy od numeru 2 do numeru 11, zawodnicy rezerwowi od numeru 12 wzwyż. Zawodnicy używają do gry specjalnych butów piłkarskich. W zawodach szkolnych można grać w trampkach lub trampko-korkach.
Podstawowe zasady i przepisy gry
Czas gry wynosi 2x45 min z 15 minutową przerwą. W zawodach dla młodzieży czas ten może być skrócony (2x40 min juniorzy, 2x30 min. trampkarze).
Zwycięstwo w meczu odnosi ta drużyna, która zdobędzie większą liczbę bramek. Przy równej liczbie bramek wynik jest nierozstrzygnięty (remis).
Jeżeli istnieje konieczność wyłonienia zwycięzcy, wówczas stosuje się kolejno: dogrywkę, strzela rzuty karne lub zarządza, losowanie, w zależności od regulaminu rozgrywek.
Błędy i przewinienia popełniane przez graczy na boisku są karane rzutami wolnymi. Jeśli przewinienie nastąpi na polu karnym zarządza się rzut karny wykonywany z punktu, który znajduje się w odległości 11 m od bramki. Rzuty wolne wykonywane są z miejsca, w którym nastąpiło przewinienie.
Rzuty wolne dzielimy na rzuty wolne pośrednie i bezpośrednie. Z rzutu bezpośredniego można zdobyć bramkę, natomiast z rzutu pośredniego tylko wtedy, kiedy piłka, zanim wpadnie do bramki, zostanie dotknięta lub zagrana przez innego zawodnika, poza wykonawcą rzutu. Rzut z autu wykonuje się po wyjściu piłki poza linię boczną boiska.
Zawodnik, który w momencie podania piłki w jego kierunku jest na połowie boiska przeciwnika i nie ma przed sobą dwóch zawodników drużyny przeciwnej, jest na pozycji spalonej.
Rzuty wolne pośrednie zarządza się za następujące przewinienia:
- niebezpieczną grę,
- jeśli gracz jest na pozycji spalonej,
- atakowanie bramkarza bez piłki,
- atakowanie przeciwnika, który nie bierze bezpośredniego udziału w akcji,
- przetrzymywanie piłki przez bramkarza.
Rzuty wolne bezpośrednie zarządza się za przewinienia:
- podstawienie nogi przeciwnikowi,
- popychanie przeciwnika,
- kopnięcie lub usiłowanie kopnięcia przeciwnika,
- uderzenie lub usiłowanie uderzenia przeciwnika,
- dotknięcie piłki ręką,
- atakowanie ciałem przeciwnika z tyłu, zatrzymywanie przeciwnika z tyłu,
- naskok na przeciwnika.
Niezależnie od kary rzutem wolnym bezpośrednim lub karnym sędzia może ukarać zawodnika napomnieniem, wykluczeniem z gry, a w zawodach młodzieżowych napomnieniem, wykluczeniem z gry na 2 do 10 min lub wykluczeniem ostatecznym.
Grę prowadzi 3 sędziów - sędzia główny i 2 liniowych.
Mini piłka nożna
Długość i szerokość boiska zależy od warunków lokalnych. Przy grze na otwartym boisku długość nie powinna być większa niż 42 metry i mniejsza niż 25 metrów, a szerokość większa niż 25 i mniejsza niż 15 metrów. Przy grze w hali dopuszcza się boiska mniejsze, jednak zawsze o kształcie prostokąta i właściwie oznakowane liniami.
Bramki muszą być umieszczone na środku każdej linii bramkowej. Bramki składają się z dwóch ustawionych pionowo słupków, oddalonych od siebie o 3 metry, licząc od wewnętrznej krawędzi. Słupki połączone są poziomą poprzeczką, której dolna krawędź musi być oddalona od podłoża o 2 metry. Szerokość słupków bramkowych i poprzeczki musi być identyczna i wynosić od 5 do 8 cm. Od zewnętrznej strony słupków i poprzeczki powinna być zamocowana siatka, przymocowana do podłoża.
Piłka musi mieć kształt kulisty i być wykonana ze skóry lub materiału skóropodobnego. Zaleca się stosowanie piłki numer 4 o wadze 390-430 gramów i obwodzie 62-66 cm. O przydatności piłki do gry i jej ewentualnej wymianie decyduje wyłącznie sędzia. Dopuszcza się stosowanie piłki do siatkówki.
Wyposażenie zawodnika składa się, z koszulki, spodenek, skarpet (getrów) i obuwia. Dopuszcza się wyłącznie obuwie typu "adidasy", trampki, tenisówki itp. Nie wolno używać obuwia z kołkami lub kolcami. Nie wolno grać bez obuwia.
Czas gry wynosi 2 razy po 20 minut. w trakcie każdej połowy.
Zespołom przysługuje prawo do 1 minutowej przerwy w trakcie każdej połowy. Żądanie przerwy zgłasza sędziemu kapitan drużyny. Czas takiej przerwy odlicza się od czasu gry.
Podczas turniejów z udziałem kilku lub więcej drużyn czas gry może być przez organizatorów zmniejszony. W żadnym przypadku nie powinien on być mniejszy niż 2 razy po 10 minut.
Przerwa między I i II połową wynosi 5 minut.
Czas ewentualnej dogrywki w meczu, w którym musi być wyłoniony zwycięzca, wynosi 2x5 minut.
Bramka jest zdobyta, jeżeli piłka całym obwodem przekroczy linię bramkową pomiędzy słupkami bramki i poniżej poprzeczki. Zwycięża zespół, który zdobył większą liczbę bramek. Jeżeli oba zespoły strzelą tyle samo bramek, wynik jest remisowy. Jeżeli regulamin rozgrywek nie przewiduje remisów, sędzia zarządza 5 minutową dogrywkę. Gdy i ona nie da rezultatu, wykonywane są rzuty karne (po 5 rzutów na przemian, a następnie w razie potrzeby po l rzucie, aż do wyłonienia zwycięzcy). Sędzia uzna bramkę tylko wtedy, gdy piłka nie została do bramki wniesiona lub wepchnięta ręką przez zawodnika drużyny atakującej. Jeżeli piłka znajdzie się w bramce po zagraniu ręką zawodnika drużyny broniącej sędzia bramkę uzna.
Wersja 6-cio osobowa
Mecz rozpoczynają 2 drużyny, z których każda składa się z 6 zawodników, a jeden z nich jest bramkarzem. Jeżeli na skutek rozmaitych przyczyn (wykluczenia, kontuzje itp.) w drużynie zostanie mniej niż 3 zawodników, mecz nie może być kontynuowany.
Każda drużyna może mieć zawodników rezerwowych w liczbie maksymalnie 10.
Każda drużyna musi mieć kapitana, oznaczonego opaską na rękawie.
Każda drużyna musi mieć opiekuna (trenera), który zajmuje miejsce na ławce zawodników rezerwowych i odpowiada za zachowanie się drużyny.
Zmiany zawodników odbywają się w locie, to znaczy, gdy toczy się gra. Przy dokonywaniu zmiany muszą być spełnione następujące warunki:
- zawodnik opuszcza boisko przy linii środkowej (1 metr w prawo lub w lewo),
- na boisku nie może znajdować się więcej niż 5 zawodników jednej drużyny; czyli zawodnik wchodzący nie może znaleźć się na boisku zanim jego partner nie zejdzie za linię boczną,
- bramkarz może zamienić się miejscem z zawodnikiem z pola pod warunkiem, że sędzia zostanie o tym powiadomiony.
Szczegółowe przepisy gry w piłkę nożną:
http://sedzia.sosnowiec.w.interia.pl/przepisy.htm
http://www.kszzpn.pl/przepisy.htm
Sygnalizacja sędziów
 |
Grać dalej - korzyść. Jeżeli sędzia główny widzi przekroczenie, ale stosuje "przywilej korzyści" winien wskazać, że grę należy kontynuować.
|
 |
Rzut bezpośredni. Ręka i ramię wyraźnie wskazuje kierunek rzutu.
|
 |
Rzut wolny pośredni, ta sygnalizacja winna być utrzymana do chwili, gdy rzut zostanie wykonany, aż piłka zostanie zagrana lub dotknięta przez innego zawodnika, względnie wyjdzie z gry.
|
 |
Rzut z bramki.
|
 |
Rzut karny. Sędzia główny wskazuje na punkt karny, me ma natomiast potrzeby biegnięcia w kierunku punktu karnego.
|
 |
Rzut z rogu.
|
 |
Napomnienie i wykluczenie. Pokazanie kartki winno się odbyć w sposób widoczny na rysunku. Wcześniej musi mieć miejsce identyfikacja zawodnika
|
| SYGNALIZACJA ASYSTENTÓW SĘDZIEGO |
 |
Spalony. Podniesiona chorągiewka sygnalizuje spalonego.
|
 |
Spalony. Gdy sędzia główny przerwie grę, sędzia liniowy wskazuje miejsce spalonego na przeciwległej stronie boiska.
|
 |
Spalony. Miejsce spalonego w pobliżu sędziego liniowego.
|
 |
Wrzut z autu - kierunek.
|
|
